صابئین یا منداییان اقلیتی قومی – دینی اند که بیشتر در عراق و ایران زندگی می کنند. آنها خود را پیرو یحیی پیامبر یا یحیای تعمید دهنده می‌دانند.
«از آنجا که بسیاری از مناسک پیروان این آیین با آب جاری ارتباط دارد؛ در جهان به نام “بابتیست”های ایران معروفند. بنا به باور دیرینه به آب جاری، اجتماعات منداییان ایران از هزاران سال پیش در کناره رودهای کرخه و کارون شکل می‌گیرد.»
«امروزه تنها حدود بیست هزار نفر از منداییان در خوزستان زندگی می کنند. عراق با هفتادهزار شهروند مندایی نخستین اجتماع بزرگ و ایران دومین اجتماع منداییان جهان است. کتاب مقدس منداییان “گنزا ربا” یا “گنج بزرگ” نام دارد که بنا به باور پیروان این آیین، کتاب آدم ابوالبشر است. کتاب “دراشه د یحیی” یا “منقولات یحیی” دومین کتاب مقدس منداییان به‌شمار می‌آید.»
«بنا به تحقیقات، منداییان صاحب زبان و خط ویژه معروف به “ماندایی” اند که شعبه ای از زبان های سامی و شکلی از زبان آرامی است که در “بابل سفلی” رواج داشته و با زبانی که “تلمود بابلی” را با آن نوشته اند، قرابت نزدیک دارد. پژوهشگر آلمانی «نولدکه» نخستین بار دستور این زبان را نوشت و پژوهشگری به نام «مارتسوخ» درباره این زبان مطالعات گستردهای انجام داد.»
«امروزه دیگر زبان مندایی ، زبان مشترک اجتماعی نیست و جز جملات متداول روزمره، نماز و دعاهای تعمید، فقط خانواده های روحانیون صابئی هستند که در میان خود به این زبان صحبت میکنند.»
در خوزستان ما صائبین مردمانی خوب و مهربانند و بقول معروف کاری به کسی ندارند و انسانهای بی آزاری بشمار میرومد و کمتر کسی درگیری و نزاع بین آنها را دیده است . حقیر که در منطقه ی کیان اهواز عمده عمر خود را سپری کرده ام دوستان خوبی در بین صائبین دارم و آنها را افرادی خوب و بااخلاق می دانم .
معمولا هرگاه به مرکز شهر میرفتم چهره خاص آقای شیخ طاووس را می دیدم و معمولا بدلیل چهره ی آرام و شاید دوست داشتنی اش با او احوالپرسی مختصری نیز میکردم .
نکته جالب در مراسم عزاداری صائبین بر عکس ما مسلمانان که پارچه سیاه علامت عزاداری های ماست صائبین مندائی پارچه های سفید برفراز منازل یا مغازه هاشان نصب میکنند .
