آتنا فرقدانی، صبح شنبه ( ۲۰ دی) پس از حضور در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب، در برابر چشمان پدر و مادرش مورد ضرب و شتم قرار گرفته و به زندان قرچک ورامین انتقال داده شد.
خانواده فرقدانی با تایید این خبر به «جرس» می‌گوید: «به دنبال احضاریه‌ای که ارسال شده بود آتنا در شعبه پانزده دادگاه انقلاب حاضر شد اما او را بعد از این که دست بر رویش بلند می‌کنند به زندان قرچک ورامین می‌برند. انتقال او به زندان ورامین قرچک حالت تنبیهی دارد. اعتراض ما این است که آتنا شرایط خوبی ندارد و باید هر چه زود‌تر دادگاه برای او برگزار شود و اگر قرار است حکمی برای او صادر شود و به بند زنان زندان اوین منتقل شود٬ لزومی به این کار‌ها نبود. آتنا یک نخبه دانشگاهی بود٬ پرونده برایش تشکیل شد و همین برایش تنبیه است٬ دیگر لزومی به این اقدامات تنبیهی و انتقالش به زندان قرچک نیست. با شناختی که از روحیه آتنا داریم این اقدامات تنبیهی موجب عصبانی‌تر شدن او می‌شود و تا آخرش می‌رود.»
آتنا فرقدانی، نقاش و فعال حقوق کودک است که به دلیل برگزاری یک نمایشگاه نقاشی به نام «پرندگان خاک» از شهدای سال ۱۳۸۸، دیدار با خانواده بهاییان، دیدار از زندانیان سیاسی آزاد شده و شرکت در مراسم یادبودهای جنبش سبز به تبلیغ علیه نظام و اجتماع و تبانی متهم شده است.
او دو ماه در بند دو الف سپاه نگهداری شد و طی این مدت تحت فشارهای روحی قرار داشت. علی رغم اتمام بازجویی‌های طاقت فرسای یکماه و نیمه اما از آزادی او ممانعت به عمل آمد، موضوعی که باعث شد آتنا فرقدانی دست به اعتصاب غذا بزند. او بعد از وخامت وضع جسمی‌اش به دستور قاضی صلواتی با قرار وثیقه بسیار سنگین تا برگزاری دادگاه از زندان آزاد شد.
او پس از آزادی با افشای برخوردهای صورت گرفته در بازداشتگاه دو الف سپاه، خاطرات خود از شرایط غیر انسانی بازداشتگاه و اقدامات غیر قانونی و خلاف حقوق بشر سپاه پاسدران را به چالش کشیده بود.
آتنا فرقدانی در گفتگویی با جرس از هتک حرمتش توسط ماموران زن در سلول انفرادیش در زندان اوین گفته بود که این افشاگری بازتاب گسترده‌ای داشت.
آتنا فرقدانی از نخبگان و استعداهای درخشان دانشگاه الزهرا است که تنها بخاطر کشیدن طرحی از نمایندگان مجلس از ادامه تحصیل در مقطع کار‌شناسی ارشد منع شد.
او به جرس گفته است: «موضوعی که بیشتر از همه من را رنج می‌دهد این است که با معدل کل ۱۹. ۷۸ رتبه بر‌تر کل دانشگاه الزهرا به عنوان استعداد درخشان و نخبه شناخته شدم و متاسفانه نگذاشتند در مقطع کار‌شناسی ارشد ادامه تحصیل بدهم و از دانشگاه حذف شدم. یعنی وقتی لیسانسم را گرفتم برای ادامه تحصیل در فوق لیسانس با شرط معدل به عنوان استعداد درخشان معرفی و قبول شدم. از دانشگاه تماس گرفتند که برای ثبت نام بروم اما چون در آن زمان در زندان بودم و خواهرم قضیه را گفته بود که به چه علت برای ثبت نام نمی‌توانم بروم٬ خانم خزعلی موضوع را فهمید و دانشگاه از ثبت نام من صرف نظر کردند.»
آتنا پیش از بازداشت اخیر خود به جرس گفت که برای ادامه تحصیل پیگیری کردم اما شرایط و گزینه‌هایی را برای بازگشت به دانشگاه قرار دادند که این شرایط به حدی سخت و غیرقابل پذیرش بود که نتوانستم قبول کنم. بطور کلی بدون ورود به جزییات برایتان بگویم اینکه می‌خواستند بر روی نقاشی‌ها و کارهای هنری‌ام و برگزاری نمایشگاه نظارت داشته باشند و به نوعی می‌خواستند فکرم را کنترل کنند و خود رئیس دانشگاه هم می‌دانست دانشجویانی مانند من یا اجازه ادامه تحصیل ندارند یا باید در شرایطی که آن‌ها می‌خواهند تحصیل و حرکت کنم. موضوعی که بیش از همه باعث رنجش و عصبانیتم شد این بود که زمانیکه به دانشگاه رفتم رفتار بسیار تحقیرآمیز با من کردند و نگذاشتند وارد دانشگاه شوم. حالا هم بخاطر فعالیت‌هایی که بعد از آزادی از زندان داشتم اتهامات جدیدی قرار است به پرونده اضافه کنند.
گفته می‌شود یکی از دلایل اعزام وی به زندان قرچک ورامین که محل نگهداری مجرمان خطرناک است، «نوشتن نامه‌ای با عنوان جناب آقای علی خامنه‌ای و سپاه پاسداران» است که مسئولیت تمام برخوردهای صورت گرفته به معترضان پس از انتخابات را متوجه وی کرده بود است.
خواهر حکیمه شکری: نمی‌دانیم برای نجات حکیمه از زندان قرچک دیگر به کجا رجوع کنیم
.jpg?resize=320%2C298)
انتقال غیرقانونی آتنا فرقدانی به زندان قرچک در حالی صورت می‌گیرد که یک ماه پیش حکیمه شکری نیز به به طورناگهانی به زندان قرچک منتقل شده است، اما با گذشت یک ماه از انتقال ناگهانی وی از زندان اوین به زندان قرچک ورامن تاکنون هیچ مرجع قضایی حاضر به پاسخگویی نسبت به این اقدام غیرقانونی به خانواده او نشده و پیگیری‌های خانواده نیز به جایی نرسیده است.
زهرا شکری، خواهر حکیمه شکری به «جرس» می‌گوید: «حکیمه در بد‌ترین شرایط همراه با مجرمین معتاد و قاچاقچی و قاتل نگهداری می‌شود. به حدی محیط آنجا بد است که قابل توصیف نیست. غذای آنجا را هم فقط در حدی می‌خورد که نمیرد. نفس نگهداری او در این بند و کنار مجرمین و محیط نامناسب برایش شکنجه است صدای ما هم به جایی نمی‌رسد. کسی به داد ما نمی‌رسد. همیشه وعده‌های الکی می‌دهند و یک ساعت قبل از ملاقات او را می‌برند و می‌گویند خانم شکری خدا را شکر مشکلات دارد حل می‌شود و رنگ و رویت باز شده! حکیمه هم عصبانی می‌شود می‌گوید کجا مشکل من حل شده؟ حتی به مسئول زندان گفته بود ملاقات‌های من را قطع کنید اما به زندان اوین برگردانید اما هیچ خبری از بازگشتش نیست. کسی نیست به داد ما برسد.»
حکیمه شکری در نیمه آذر سال ۱۳۸۹ به همراه تعدادی از خانواده‌ها که برای شرکت در مراسم سالگرد «امیر ارشد تاجمیر» یکی از شهدای جنبش سبز در سال ۸۸ به بهشت زهرا رفته بودند، بازداشت شد. او در دادگاهی به ریاست قاضی مقیسه به اتهام اقدام علیه امنیت ملی و تبلیغ علیه نظام به سه سال حبس محکوم شد که آبان سال ۱۳۹۱ برای اجرای حکم روانه زندان اوین شد اما یکماه پیش بطورناگهانی و بدون دلیل او را به زندان قرچک ورامین منتقل کردند.
خواهر شکری توضیح داد که به ما می‌گویند حکم سیاسی‌اش تمام شده و باید از اوین به قرچک منتقل می‌شد در حالیکه سه سال حبس او حکمی سیاسی است پس اگر آن تمام شده باید آزاد شود. دیگر این صحبت‌ها چیست؟
خواهر این زندانی سیاسی با اشاره به مشکلات جسمانی او ادامه می‌دهد: «الان حکیمه ناراحتی چشم دارد و باید کیسه آب گرم بگذارد تا دردش تسکین پیدا کند و درخواست داده که به بندی که امکانات پزشکی دارد منتقلش کنند اما قبول نکردند. به آن‌ها هم گفته بود که مگر بیماری زندانیان برایتان مهم نیست اما هیچ پاسخی ندادند. الان یک نامه به قوه قضاییه نوشته و تمام مشکلاتی که در زندان قرچک دارد را نوشته و اینکه اساسا دلیل انتقال او چیست؟ او درخواست کرده به بند زنان زندان اوین منتقل شود. حالا نمی‌دانیم آیا این نامه به دست قوه قضاییه می‌رسد یا نه؟ ما را هم که مثل یک توپ به این طرف و آن طرف پاس می‌دهند. همه وعده‌ها و قول‌ها سرکاری هست و به نوعی ما را دارند سرمی دوانند. هیچ کاری هم از دستمان بر نمی‌آید تا او را از زندان قرچک نجات دهیم.»
به گفته خانواده شکری، همه می‌دانند که حکیمه هیچ کار غیرقانونی نکرده و الان بی‌گناه در زندان است. مگر دیدار با خانواده شهدای جنبش سبز جرم است؟ مگر همدردی یا خانواده‌های داغدار و آسیب دیده گناه است؟ اگر این جرم است پس باید همه ملت را دستگیر کنند چون همه با آن‌ها احساس همدردی می‌کنند.
