حکم اعدام سهیل عربی را دیوان عالی کشور تأیید کرد. درباره علل صدور احکام سخت گیرانه خانم شیرین عبادی می گوید مدتی است که تصمیم دادگاه و قوه قضائیه بر این است که با متهمین عقیدتی بسختی برخورد شود. در حالیکه دیوان عالی کشور، حکم اعدام “سهیل عربی” را مورد تأیید قرار داده و آنرا به دایره اجرای احکام فرستاده است، گفته میشود که مسئولان شعبه 41 دیوان عالی کشور در یک اقدام غیرقانونی اتهام مفسد فیالارض را نیز به متن کیفرخواست اضافه کرده اند و سپس حکم اعدام مورد تأیید قرار گرفته است. این حکم اعدام و این جرم سنگین (سبنبی و نیز مفسد فیالارض) برای جوان سی و چند ساله ای صادر شده است که گویا در صفحه فیس بوک خود مطالبی منتشر شده است که قضات دادگاه آنها را «سب نبی» ارزیابی کرده اند.
حیرت آور این است که در میان 5 قاضی دادگاه این جوان، 2 نفر مجازات این جرم را 74 ضربه شلاق قرار داده اند ولی 3 قاضی دیگر او را مستوجب اعدام دانسته اند.
گفته می شود که روز گذشته (سه شنبه 4 آذر ماه) وکلای سهیل عربی درخواست اعاده دادرسی و توقف اجرای حکم اعدام را داده اند.
در اطلاعیهای که از سوی کمپین بینالمللی حقوق بشر در ایران منتشر شده است، از قول یک منبع آگاه نقل شده است که اتهام مفسد فیالارض در قانون شامل عفو نخواهد شد.
“سهیل عربی” متولد 1364 در دی ماه 1392 در منزلش بازداشت شد و مورد بازجوئی قرار گرفت. همسر او “نسترن نعیمی” در مصاحبه با مرکز مدافعان حقوق بشر از اقرارهائی صحبت می کند که از همسرش تحت فشار بازجوئیها ، گرفته شده است. نسرین نعیمی، افشا می کند که وکیل سهیل، تنها نیم ساعت قبل از دادگاه توانسته است پشت در دادگاه سهیل را ببیند.
سهیل عربی متأهل و دارای یک فرزند پنج ساله است و یک سال پیش توسط مأموران قرارگاه ثارالله سپاه بازداشت شد.
او هشت صفحه فیس بوک به نام های مختلف داشته است که به دلیل نوشتههایش در آن صفحات متهم به توهین به ائمهاطهار و پیامبر شده است. حکم اعدام او در شهریور ماه امسال صادر شد و اینک دیوان عالی کشور آنرا تأیید کرده است.
در گفتگوئی با شیرین عبادی– حقوقدان و برنده جایزه صلح نوبل، اعتقاد دارد که این نوع احکام نشان میدهند که دادگاههای سیاسی و یا عقیدتی استقلال خودشان را از دست داده اند و تابع نظر مأمورین امنیتی هستند.
درباره علل صدور احکام سختگیرانه خانم عبادی می گوید مدتی است که تصمیم دادگاه و قوه قضائیه بر این است که با متهمین عقیدتی بسختی برخورد شود.
نوشتۀ بیژن برهمندی