ارسال خبر توسط فاطمه تابع بردبار Fatemeh Tabe Bordbar 
در حالیکه ایران به اولین سالگرد پیروزی حسن روحانی در انتخابات ریاست‌جمهوری نزدیک می‌شود، وضعیت پرونده حقوق بشر جمهوری اسلامی، خصوصا بدرفتاری با اقلیت‌های مذهبی در وضعیت بسیار وخیمی قرار دارد. این موضوع به طور ویژه برای بهائیان که بزرگترین اقلیت غیرمسلمان این کشور را تشکیل می‌دهند صادق است. رژیم تهران، همانند پرونده کشیشان زندانی، مثل سعید عابدینی و فرشید فتحی، هیچ نشانی از تصمیم برای آزادی هفت رهبر بهائی و توقف تعقیب بهائیان، که تعدادشان به بیش از ۳۰۰ هزار نفر می‌رسد، بروز نمی‌دهد. نمایندگان هر دو مجلس آمریکا در مورد بهائیان و اقلیت‌های دیگر مذهبی در ایران سخن گفته‌اند. مجلس سنا دسامبر گذشته قطعنامه‌ای را تصویب و طی آن تحت تعقیب قرار دادن بهائیان را محکوم کرد.آینده بهائیان، بدون توجه آمریکا واعضای دیگر جامعه بین‌المللی، در زادگاه این دین نامعلوم است. ۲۳ ماه مه، صد و هفتادمین سالگرد تولد آیین بهائیت در ایران است. این آیین بر اتحاد بشریت تاکید دارد. ۱۴ ماه مه ششمین سالگرد زندانی شدن هفت رهبر بهائی است. کمیسیون بین‌المللی آزادی مذاهب آمریکا در گزارش سالانه خود عنوان کرده که تعداد زندانیان بهائی در دولت روحانی افزایش یافته است. از تاریخ فوریه ۲۰۱۴ حداقل ۱۳۵ بهائی بخاطر اعتقاداتشان در زندان باقی مانده‌اند و پرونده صد‌ها تن دیگر در صف انتظار است.
این مشهور است که بهائیان به دنبال صلح هستند، قدرت سیاسی نمی‌خواهند و تهدید امنیتی ایجاد نمی‌کنند. با این حال رژیم دینی ایران آن‌ها را تحت تعقیب قرار می‌دهد. با این‌که تمام اقلیت‌های دینی از زمان انقلاب ایران تحت فشار هستند اما هیچ‌کدام به اندازه بهائیان مورد آزاد قرار نگرفته‌اند. دولت ایران از زمان انقلاب بیش از ۲۰۰ رهبر بهائی را اعدام و بیش از ۱۰ هزار نفر از آنان را از پست‌های دولتی و دانشگاهی حذف کرده است.
بهائیان تقریبا در تمام مراحل زندگی مورد بدرفتاری قرار می‌گیرند. سال گذشته این کمیسیون آمریکایی گزارش داد که کودکان بهائی به همراه مادرانشان زندانی می‌شوند. آن‌ها از دانشگاه، تاسیس مدرسه و تاسیس عبادتگاه منع هستند. مقامات ازدواج آن‌ها را به رسمیت نمی‌شناسند و رسانه‌های ایران بهائیان را پلید می‌شمارد.
وقتی بهائیان می‌میرند خویشان آن‌ها نمی‌توانند وارث آن‌ها باشند و با گرفتن گواهی فوت مشکل دارند و اغلب شاهد خراب کردن قبر‌هایشان هستند، که این کار نه تنها توسط خرابکاران، بلکه توسط خود دولت نیز انجام می‌شود. اخیرا سپاه پاسداران ایران یک قبرستان بهائیان را که محل دفن ۱۰ زن اعدام شده در سال ۱۹۸۳ بود خراب کرد. این زنان به خاطر جرایمی نظیر درس دادن به کودکان محکوم شدند و ترجیح دادند به جای انکار دینشان اعدام شوند.
تندرو‌ها با گرفتن خط از رژیم و رسانه‌ها، در چندین شهر ایران به اموال بهائیان حمله کرده‌اند. در آگوست ۲۰۱۳ عطاالله رضوانی، یک رهبر محلی بهائی، پس از ما‌ه‌ها بازجویی بخاطر دینش کشته شد. هیچ‌کس به خاطر قتل او متهم نشد. با توجه به این موضوعات، آمریکا باید بداند که وقتی نوبت به حقوق بشر و آزادی دینی می‌رسد، هنوز راه درازی مانده تا آقای روحانی دست به اصلاحات بزند. دوم این‌که، واشنگتن باید معانی تعقیب بهائیان را درک کند. بهائیان هیچ‌کس را تهدید نمی‌کنند. سرکوب آنان نشان می‌دهد که تغییر به این سادگی‌ها رخ نخواهد داد.
سوم این‌که آمریکا باید خواستار آزادی دینی و حقوق مربوطه در ایران باشد و در حالیکه به شناسایی عوامل و مقامات مسئول این آزار و اذیت‌ها ادامه می‌دهد، باید اموال آن‌ها را مسدود کند و نگذارد وارد خاک آمریکا شوند.
در آخر این‌که کنگره آمریکا باید از طریق قطعنامه‌ها و اقدامات دیگر توجه خود را به بهائیان و دیگر مسایل ایران ادامه دهد. همچنین باید در مورد نام‌ها، چهره‌ها و داستان‌های پشت این آزارها روشنگری کند.
