انوشه آشوری، شهروند ایرانی بریتانیایی که بیش از چهار سال در ایران محبوس بوده، در گفتگو با سازمان ماده ۱۸ از «اهمیت فراموش نکردن زندانیان»، «دروغ‌های حکومت در مورد زندانیان عقیدتی» و «از دوستیش با یاسر اکبری، شهروند مسیحی در اوین» سخن گفته است.
این زندانی سابق حکومت در مصاحبه اش همچنین از تلاشش از جمله دویدن در ماراتن لندن برای آگاهی رسانی در مورد زندانیان در ایران می‌گوید.
این مهندس دوتابعیتی شهریور ۱۳۹۶ در سفر به ایران بازداشت شد و حکم او بعد از دو سال حبس در زندان اوین اعلام شد.
سخنگوی قوه قضاییه حکومت بدون ارایه سند و مدرکی شهریور ۱۳۹۸ گفت انوشه آشوری به جرم جاسوسی برای سرویس اطلاعاتی اسرائیل (موساد) به ده سال زندان و همین‌طور به اتهام «تحصیل نامشروع» مالی به دو سال حبس و بازگرداندن ۳۳ هزار یورو محکوم شد.
آنوشه آشوری و اعضای خانواده او بارها این اتهامات را رد کرده و خواهان آزادی او شده بودند.
انوشه آشوری در گفتگو با سازمان ماده ۱۸ می‌گوید این ادعای حکومت که «هیچ‌کس در ایران به دلیل اعتقاداتش زندانی نیست از جمله هزاران دروغی است که گفته شده است».
این زندانی سابق حکومت می‌افزاید که وی با این زندانیانی که به دلیل باور محبوس شده‌اند از جمله یاسر (مهدی) اکبری نوکیش مسیحی در زندان آشنا و دوست بوده است.
آقای آشوری یاسر را انسانی «مهربان» و «فوق‌العاده» توصیف کرد که به دلیل از دست دادن تنها پسرش امیرعلی در دوران زندان، «دردش از دیگران شدیدتر بود».
انوشه در احالی که اشک در چشمانش حلقه زده بود، توضیح داد: «امیرعلی مشکلات پزشکی زیادی داشت و به او اجازه ملاقات ندادند. «و حتی زمانی که وضعیت او وخیم شد و او آنجا بود و از مقامات التماس می‌کرد که اجازه دهند برود و پسرش را در بیمارستان ملاقات کند، آنها این کار را نکردند و پس از درگذشت او، مدت زیادی طول کشید تا به او اجازه دادند برای شرکت در مراسم خاکسپاری برود.»
این شهروند مسیحی، مهر ماه ۱۳۹۹، به دلیل باور مسیحی و فعالیت مسالمت‌آمیز دینی، و به اتهام «اقدام علیه امنیت ملی از طریق تشکیل کلیسای خانگی» توسط قاضی محمد مقیسه به تحمل ۱۰ سال حبس تعزیری محکوم شد.
آقای اکبری در مورد امیرعلی نوشته بود «خیلی تلاش کردم تا این مهلت ۲۰ دقیقه‌ای ملاقات با امیرعلی را از زندان بگیرم. وقتی امیر علی مرا با دستبند و لباس زندان دید، مطمئن شد که حتی در چنین شرایطی رهایش نکرده‌ام. خودم درگیر تهمتی ناروا و مورد تحمیل حکمی ناعادلانه بودم. ولی فرزندم را به یاد داشته و لحظه‌ای از یاد او که با بیماری دست به گریبان بود غافل نبودم. گویی امیر اینقدر با بیماری زجرآورش جنگید تا شرایط دیدارمان، حتی در لباس زندان و حضور مأموران فراهم شود. برایش از نور آسمان گفتم و به او بشارت زندگی واقعی در آسمان دادم، تا با خیالی راحت تن به آغوش پدر آسمانی بسپارد. فقط توانستم این ۲۰ دقیقه طلایی را قدر بدانم و تمام ثانیه‌های آن را تبدیل به عشق و محبت پدر و فرزندی کنم. من که به حکم قضایی باید به سلولم بازمی‌گشتم، بهترین لحظه زندگانیم را آخرین باری می‌دانم که امیرم را در آغوش کشیدم.»
یاسر و فرزندش،امیرعلی
انوشه، یاسر و دیگر نوکیشان مسیحی زندانی را «زندانی وجدان» توصیف کرد و افزود: «وقتی به دنیا می‌آییم، نام خود را انتخاب نکرده‌ایم، و دین خود را انتخاب نکرده‌ایم… و وقتی بزرگ شدیم، این امر بر عهده ماست. تصمیم بگیریم که چه چیزی می‌خواهیم باشیم آیا می‌خواهیم باور کنیم یا نمی‌خواهیم باور کنیم؟ فرد باید از حق آزادی انتخاب دین خود و آزادی اندیشه برخوردار باشد. متأسفانه در آن کشور چنین چیزی وجود ندارد.»
انوشه افزود که ادعای «آزادی مذهبی و دینی» از سوی ایران و اشاره به وجود چند صد کلیسا برای اقلیت‌های ارمنی و آشوری‌اش، راه دیگری است که «رژیم کثافت خود را زیر پوشش قانونی پنهان می‌کند.»
او گفت: «از بیرون به آن نگاه می‌کردی و می‌گفتی خب، مشکل چیست؟ اما شما فقط باید داخل شوید تا آن کثیفی را ببینید – برای دیدن طرز فکر پوسیده‌ای که در آنجا وجود دارد.»
حکومت ایران بارها ادعا می‌کند که مسیحیان جز اقلیت‌های رسمی بوده و از همه حقوق شهروندی برخوردارند درحالی که نوکیشان مسیحی که بزرگ‌ترین بخش جامعه مسیحی کشور را تشکیل می‌دهند بهیچوجه به عنوان اقلیت در حکومت جمهوری اسلامی محسوب نمی‌شوند. آنها از اساسی‌ترین حقوق بشری و شهروندی محروم بوده و به دلیل باور مسیحی و فعالیت صلح آمیز دینی راهی زندان می‌شوند. خود به اصطلاح اقلیت‌های به رسمیت شناخته شده نیز مانند ارمنی‌ها و آشوری‌ها شهروندان درجه چندم محسوب شده و با تبعیض ساختاری روبرو هستند.
انوشه آشوری زمانی که برای اولین بار بازداشت شد، ۶۳ سال داشت و گفت که شنیدن این موضوع که چند زندانی عقیدتی مسیحی کنونی همسن هستند، مانند کشیش ایرانی ارمنی‌تبار، انوشوان آودیان، ۶۲ ساله، و مینا خواجوی، نوکیش مسیحی، برایش دردناک بوده است.
این «گروگان» سابق حکومت می‌افزاید «زمانی است که باید بازنشسته شوید، از زندگی خود با همسرتان، با خانواده، شاید با نوه‌هایتان لذت ببرید. و سپس این اتفاق می‌افتد [و] برای بسیاری از ما در آن شرایط، یافتن امید و جنگیدن و رفتن به جلو، به امید اینکه روزی آزاد شوید، بسیار دشوار است.»
این مهندس ایرانی بریتانیایی به اهمیت مطرح کردن زندانیان در رسانه‌ها و تبلیغات عمومی اشاره می‌کند و یاداوری می‌کند برخی از زندانیان به دلایل مختلف پوشش رسانه ای بیشتری می‌گیرند.
وی می‌افزاید «بنابراین آن وقت [دوران زندان] آن وقت برای شما دشوار می‌شود. و بعد، مرا با یاسر مقایسه کنید، که نامش آنقدر مبهم است، حتی نامی از او برده نمی‌شود، و دلیل حضور من در اینجا این است که به یاسر اطلاع دهم، تا به افرادی مانند یاسر بفهمانم که اگرچه من آزادم و اینجا در بریتانیا هستم، من آنها را فراموش نکرده‌ام.»
این زندانی سابق که پیشتر سال‌های زندان خود در اوین را «جهنم» توصیف کرده بود، می‌افزاید «یکی از دلایلی که می‌توان در زندانی مثل اوین زنده ماند این است که می‌دانند کسی به فکر آنهاست. آنها می‌دانند که فراموش نمی‌شوند. و هنگامی که این را بدانید، آن عنصر امید برای شما وجود دارد، بنابراین می‌توانید آن را کمی بیشتر ادامه دهید، تا زمانی که آزادی شما فرا برسد.»
انوشه آشوری تاکنون در سه ماراتن برای آگاه رسانی در مورد زندانیان و علیه فراموشی دویده است. او می‌گوید تا زمانی که زانوهایش به وی اجازه دهند به این کار ادامه می‌دهد.
حکومت ایران زندانیان دوتابعیتی و برخی زندانیان غیر ایرانی را با اتهامات بی اساس برای اهداف سیاسی و اقتصادی خود زندانی می‌کند. به عبارت دیگر آنها را گروگان می‌گیرد تا از کشورهای دیگر اخاذی کند، به عنوان مثال دو زندانی ایرانی بریتانیایی، نازنین زاغری راتکلیف و انوشه آشوری در ازای پرداخت ۵۳۰ میلیون دلار بدهی ایران آزاد شدند. این گروگانگیری که در مورد برخی از زندانیان غیرایرانی هم صورت گرفته است از آغاز حکومت جمهوری اسلامی تاکنون ادامه دارد.
جمهوری اسلامی تابعیت دوگانه شهروندان ایرانی را به رسمیت نمی‌شناسد اما دستگاه قضایی همین کشور دو سال پیش اعلام کرده که در چهار دهه گذشته ۴۰ دوتابعیتی مجازات شده‌اند.
