چرا دین در ایران اجباری‌ است؟

مرکز مطالعات لیبرالیسم – مانی فرزام کافی‌ست تصور کنیم که یک ستاره‌ی بزرگ سینمایی یا موسیقی ایران اعلام کند که مسیحی یا زرتشتی یا بهایی شده است؛ واکنش حکومت و رسانه‌ها و نیز مردم در شبکه‌های اجتماعی چه خواهد بود؟ این بار اما تصور کنیم که یک ستاره‌ی دیگر ایرانی اعلام کند که خداناباوری (آتئیسم) جذاب است یا دادارباور (دئیست) شده است یعنی به یک خدای شخصی باور دارد. فرض کنیم که او همانند تصور فرضی پیشین، باور جدیدش را فقط به یک اعلان عمومی محدود کند و اقدامی دیگر نکند .