ماموران وزارت اطلاعات، زندانیان سیاسی و امنیتی بند ٧ زندان اوین را برای تکذیب نامه استمداد از بان کی مون و نهادهای حقوق بشری، تحت فشار نابود کننده ای قرار داده اند.
فشارها پس از آن تشدید شد که ۴۵ زندانی انتقال یافته سیاسی-امنیتی بند ٣۵٠ به زیرزمین بند ٧ که فاقد هرگونه امکانات اولیه زیست است، درنامه‌ای به بان کی مون و نهادهای حقوق بشری، خواستار توجه و رسیدگی به شرایط سخت و طاقت فرسای خود شدند.
پس از انتشارنامه درسایت‌ها و رسانه‌ها، فشار به زندانیان آغاز شد، ابتدا عباسی رابط بند٢٠٩ وزارت اطلاعات، چند تن از زندانیان را احضار و تهدید کرد که عدم تکذیب برای آنها گران تمام می‌شود و پس از آن، روز سه شنبه ١۶ دی‌ماه، مسولان حفاظت زندان به سرتیمی خطیبی، در دفتر رئیس بند هفت مستقر شده وهمه امضاکنندگان نامه را به جز٢ نفر ازآنان که برای مسائل پزشکی در بند حضور نداشتند را تحت بازجویی و فشار قرار دادند تا اصل و محتوی این نامه را تکذیب کنند.
دراین بازجویی‌های تک نفره، زندانیان ابتدا با یک نسخه بازجویی مواجه شدند که برروی آن این سوال نوشته شده بود،«صدورنامه را تایید می‌کنید یا تکذیب؟» زندانیان باید یکی از دوگزینه را انتخاب می‌کردند.
با شروع مقاومت ازهمان نفر اول(سالار ستوده) و این سوال که شما این تکذیبیه را برای چه منظوری اخذ می کنید؟ بازجویان به تندی واکنش نشان دادند. آنها به تهدید و ارعاب زندانیان پرداخته و درمورد افراد اندکی‌که درگذشته با پیگیری‌های فراوان و اخذ وثیقه‌های سنگین موفق به اعزام به مرخصی شده بودند، تهدید شده بودند که مرخصی آنان لغو خواهد شد.
همچنین برخی دیگر از زندانیان به محرومیت از ملاقات، عفو و آزادی مشروط، تهدید شدند.
عده ای از زندانیان تحت این فشارها و تهدیدها، مجبور به تکذیب شدند ولی بخش بزرگی از آنان هم‌چنان برصحت مدعاهای نامه به بان کی مون، تاکید کردند.
بنا به این گزارش، اکثر زندانیان احضار شده توسط بازجویان، بدون پذیرفتن صدورتکذیب زیر برگه بازجویی نوشته بودند:«محتوای خبر(وضعیت غیرانسانی قرنطینه بند ٧) را تایید می‌کنم ولی ازانتشار خبر بی اطلاع هستم.»
آنها از روش تایید محتوا بدون پذیرش مسئولیت که همواره از سوی زندانیان برای جلوگیری از پیگرد قضایی و اقدامات غیرقانونی توسط زندان‌بان انجام می‌شود، استفاده کرده بودند.
بازجویان، همچنین در برگه‌ای دیگر ازهمه زندانیان بند هفت، اثر انگشت اخذ کردند.
بیم آن می رود که با سند سازی، قصد تخدیش سندیت این استمداد و محتوای آن را داشته باشند.
کمپین بین‌المللی حقوق بشر درایران پیش‌تر وضعیت زندانیان قرنطینه بند هفت را درتناقض با آیین نامه زندان‌ها و اصول اولیه حقوق شهروندان درقوانین ایران دانسته بود.
کمپین، با اشاره به این‌که محل نگهداری این زندانیان فاقد روزنه‌ای به هوای آزاد است، اعلام کرده بود که محل نگهدای زندانیان زیر زمین ساختمان بند هفت است که قبلا قرنطینه زندان اوین بوده است: «آنجا چهاراتاق دارد که هیچ‌کدام ازاتاق‌ها پنجره ندارد و دریچه‌های کوچک اتاق‌ها هم که هم سطح کف زمین است مسدود شده اند. ازآن‌جا که تخلیه فاضلاب بهداری طبقه فوقانی زندان پشت این دریچه‌ها اتفاق می‌افتد و کامیون‌های حمل غذا و اجناس زندان نیز برای تخلیه و بارگیری درمقابل این دریچه‌ها پارک می‌شود و مرتب پر از دود و سروصدا است هیچ امکانی برای بازشدن دریچه‌ها باقی نمی گذارد.»
براساس آن گزارش:« این شرایط باعث شده که زندانیان این بند درمحیطی مرطوب زندگی کنند. بند پرازحشرات گزنده مثل ساس است که باعث بروز تشدید بیماری‌های قلبی، تنفسی و پوستی برای زندانیان شده است. این ۷۵ نفر درهوای راکد و ناسالم بند شب را روز می‌کنند و روز را شب.»
گزارش کمپین زندانیان قرنطینه بندهفت ازحق هواخوری محروم هستند: «قرنطینه بند ۷ فاقد هواخوری است و زندانیان این بخش حتی مجاز به عبور و مرور درمحیط های هواخوری بخش‌های دیگر زندان نیستند. این موضوع باعث شده که این زندانیان به غیر از روزهای شنبه که برای دقایقی برای انتقال به سالن ملاقات از آنجا خارج می شوند، به طورکل از نعمت نورآفتاب، فضای سبز، جریان هوای سالم و امکانات خشک کردن لباس و پیاده روی ضروری محروم بمانند.»
برخی نکات مهم گزارش کمپین بین المللی حقوق بشر درمورد قرنطینه بند هفت به شرح ذیل است: «زندانیان قرنطینه بند هفت از ورزش درفضای باز، استفاده از سالن‌های فوتبال و والیبال زندان نیز محروم هستند درحالی‌که بقیه زندانیان بندهای زندان اوین به طورکامل از این امکانات به صورت روزانه برخوردار هستند.»
چهار دستشویی ایرانی و چهار دوش حمام زنگ زده دراین بند وجود دارد که دراکثر روزها آب گرم نیز وجود ندارد و مواد شوینده نیز مرتب به بند وارد نمی شود.
کیفیت نامناسب غذای زندان موضوعی است که بین همه زندانیان مشترک است اما آن‌چه زندانیان قرنطینه را در وضعیت اسف‌باری قرار داده، قطعی مکرر و تقریبا همیشگی گاز چراغ خانه کوچک آن است. آنها غیرازآن‌که قادر به تهیه آب جوش برای درست کردن چای نیستند، امکانی برای طبخ غذا هم ندارند. زندانیانی که از لحاظ بیماری‌های گوارشی مجبور به پخت غذای شخصی خود هستند و وقتی در بند ۳۵۰ بودند خودشان غذا درست می‌کردند الان در وضعیت بسیار نامناسبی به سر می برند.
داروهایی که به زندانیان قرنطینه بند هفت داده می‌شود حتی در مواردی که آنها سرما خوردگی معمولی دارند، همگی خرد شده و بدون بسته بندی است درحالی‌که هیچ‌کدام از زندانیان این بند سابقه اعتیاد به مواد مخدر یا متادون را ندارند.
