امیرعلی مینایی، نوکیش مسیحی محبوس در زندان اوین، علیرغم حال نامساعد جسمی از رسیدگی پزشکی محروم مانده است.
«محبت نیوز»- امیرعلی مینایی، نوکیش مسیحی ۳۱ ساله، در تاریخ ۱۶ آذر ۱۴۰۲ در تهران توسط مقامات امنیتی بازداشت شد. او به اتهام «تبلیغ علیه نظام» از طریق فعالیت و راه‌اندازی کلیسای خانگی به ۳ سال و ۷ ماه حبس تعزیری و محرومیت از حقوق اجتماعی محکوم شده است.
به گزاش سازمان ماده ۱۸، به‌تازگی این شهروند مسیحی توسط یکی از نگهبانان به‌شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفت و با ضربه مستقیم به ناحیه سینه و قلب دچار وخامت حال شد، اما از اعزام وی به بهداری جلوگیری شده است. وی ۶۶ روز در بند ۲۰۹ زندان اوین تحت بازجویی شدید قرار داشت و پس از پرداخت وثیقه ۶۰۰ میلیون تومانی به‌طور موقت آزاد شد. اما پس از اجرای حکم، وضعیت جسمی او به دلیل فشارهای وارده در زندان به‌شدت وخیم شده است.
دادگاه مینایی در اسفند ۱۴۰۲ برگزار شد و پس از احضار برای اجرای حکم، وی در تاریخ ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۳ به اندرزگاه ۸ زندان اوین منتقل گردید. درخواست آزادی مشروط او به دلیل «عدم همکاری» با وزارت اطلاعات رد شد. در بسیاری از موارد، مقامات امنیتی زندانیان عقیدتی را تحت فشار قرار می‌دهند تا برای دریافت مزایایی مانند مرخصی موقت، عفو یا آزادی زودهنگام، همکاری کرده و اطلاعاتی درباره سایر نوکیشان ارائه دهند. مینایی از پذیرش چنین شروطی امتناع کرد که این موضوع باعث افزایش فشارها و سخت‌گیری‌ها علیه او شد.
وخامت وضعیت سلامتی و ممانعت از درمان
حدود یک سال پیش از بازداشت، مینایی به دلیل مشکلات قلبی که در نتیجه فشارهای ناشی از بازداشت قبلی ایجاد شده بود، تحت نظر پزشک معالج قرار داشت. با این حال، پس از بازگشت به زندان، درخواست‌های مکرر او برای دریافت خدمات درمانی توسط مسئولان زندان رد شده است. اخیرن، او پس از پیگیری وضعیت درمانی خود، توسط یکی از نگهبانان به نام مهدی سلیمی به‌شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفت. این نگهبان به شدت به ناحیه سینه و قلب اقای مینایی ضربه زد و پس از وخامت حال او، از اعزام وی به بهداری یا معاینه توسط متخصص قلب جلوگیری کرد. این در حالی است که مینایی در دوران آزادی موقت نیز برای مشاوره پزشکی مراجعه کرده بود، اما پس از اجرای حکم، تمام درخواست‌های او برای ملاقات با پزشک یا ارجاع به متخصص بارها رد شده است.
گفتنی است عدم رسیدگی به وضعیت سلامتی زندانیان عقیدتی در ایران، به طور خاص نوکیشان مسیحی، از یک سو نشان‌دهنده نقض فاحش حقوق بشر و از سوی دیگر نمایانگر سیاست‌های سرکوبگرانه‌ای است که جمهوری اسلامی به‌طور سیستماتیک در مقابل زندانیان مسیحی دنبال می‌کند. این رویداد، بار دیگر نشان از بی‌توجهی مسئولین زندان به وضعیت سلامتی زندانیان عقیدتی و نقض آشکار حقوق آن‌ها دارد. عدم دسترسی به مراقبت‌های پزشکی مناسب، شرایط نامناسب بهداشتی در زندان‌ها و فشارهای روانی ناشی از حبس، از جمله عواملی هستند که سلامت جسمی و روانی زندانیان را به شدت تهدید می‌کند.
