ارسال خبر توسط مرجان تابع بردبار marjan tabe bordbar
پانزدهم ماه عبری «شواط»، در نزد یهودیان «نوروز درختان» یا جشن مذهبی «ایلانوت» (درخت) نام دارد.
به گزارش « محبت نیوز» این عید، جشن تقدیس و بزرگداشت درختان و گیاهان در دین یهود است، که با تناول میوه ها و محصولاتی چون زیتون، خرما، انگور (كشمش)، انار، انجیر، جو و به ویژه گندم و خواندن دعاهای مخصوص، خداوند بزرگ را سپاس می گویند.
به نقل از تارنمای وزارت امور خارجه اسرائیل، پانزدهم ماه عبری «شواط»، در نزد یهودیان «نوروز درختان» یا جشن مذهبی «ایلانوت» (درخت) نام دارد، که همه ساله ده ها هزار نهال در سراسر اسرائیل غرس (نو کاشته) خواهد شد.
این روز در اعتقادات یهودیان، ابتدای سال (زمان تنفس مجدد) درختان محسوب می شود و بر اساس محاسبه برخی از قوانین شرعی مربوط به استفاده از محصولات كشاورزی و میوه درختان تازه كاشته شده، جشن «ایلانوت» نام گرفته است.
این عید، جشن تقدیس و بزرگداشت درختان و گیاهان در دین یهود است، که با تناول میوه ها و محصولاتی چون زیتون، خرما، انگور (كشمش)، انار، انجیر، جو و به ویژه گندم و خواندن دعاهای مخصوص، خداوند بزرگ را سپاس می گویند.
گفته شده که ایلانوت جشن بیداری دوباره طبیعت است و انسان طبیعت را بیدار شده از خواب زمستانی می بیند و خود را آماده تلاش و كوشش برای بهره گیری از طبیعت و تعالی روح و روان خود می سازد. اگر درختان هر سال بار و برگ كهنه را بر زمین می ریزند و قبی با طراوت و شاد و شكفته بهار را بر تن می كنند، انسانها نیز بنا بر فطرت خود هر سال باید خود را آماده بهره گیری از طبیعت و بهره دهی به انسانهای دیگر نمایند.
فلسفه كلی مراسم ایلانوت بركت دادن محصولات درختی و زمینی است و با براخا (دعا) همگی خواستار آن می شوند كه درختان در سال آینده هر چه بیشتر پر ثمر گردند.
در عهد گذشته، رسم خاص یهودیان این بود كه در این روز برای كودكان خود درخت بكارند. برای هر پسر یا دختر یك درخت می كاشتند. درختها با كودكان رشد و نمو می كردند و موقعی كه فرزندان به سن ازدواج می رسیدند شاخه های درختها را برای زینت دادن حجله عروسی می بریدند. این مراسم در دوران آبادی معبد مقدس به صورت عالی و زیباتری انجام می شد به این طریق كه هر فردی موظف بود در این روز (15 ماه عبری شواط جشن درختكاری) نهالی غرس كند و خدای خود و كتاب آسمانیش را بستاید. ضمن اجرای این مراسم رقصها و پایكوبی ها برپا می شد و آینده را با شادی استقبال می كردند.
پیشینه
قرنها پیش، هنگامی که یهودیان هنوز در سرزمین پدری خود زندگی می کردند و اشغالگران بابلی و رومی آنها را به اسارت نبرده بودند، در روز پانزدهم ماه عبری شواط (تو بیشواط) که مصادف با عید درختکاری است به دشت و صحرا می رفتند و نهالهای تازه را در زمین غرس می کردند.
در سرزمین اسرائیل، معمولن از اواسط ماه شواط به بعد، باران های زمستانی رو به کاهش می رود و سبزه و گل، دشت ها را خرمی و زیبائی می بخشند. در اواخر این ماه است که گل های صحرائی می شکفند و مژده نزدیک شدن بهار را به همراه می آورند.
پس از آنکه ملت یهود از موطن خویش تبعید گردید، همچنان به برگزاری مراسم سال نو درختان ادامه داد. با آنکه درختکاری در سرزمین بیگانه به تدریج منسوخ گردید، ولی ملت یهود این عید را همچنان جشن گرفت.mohabatnews.com
