“اهل کتاب و کسی که در حکم آنها است، جایز نیست که معابدی مانند بیعه ها، کنیسه ها، صومعه ها، آتشکده ها و غیره، آن ها را در بلاد اسلام، احداث نمایند؛ و اگر احداث نمودند بر والی مسلمین واجب است که آن ها را از بین ببرند.”
جملات بالا، تنها یک نگرش ساده فقهی نبود که توسط آقای خمینی عنوان شد بلکه در واقع بیانیه و یا بهتر بگوییم بخشی از اساسنامه دولت جمهوری اسلامی ایران بود برای شکنجه، ارعاب، تحقیر و آزار پیروان سایر ادیان. و شگفت آنکه از همان نخستین روزها با شدت هرچه تمامتر به اجرا درآمد تا تمامی ارزش ها و باورهای آنان بصورت های مختلف کوچکتر و کمرنگتر و در نهایت حذف شود، از خانه محمدعلی شیرازی معروف به باب که سال ۱۳۵۸ تخریب شد، تا آتش افروزی در مقبره تاریخی “استر و مردخای” در روزهای گذشته، هدفی ترسیم شده به درازای رنج پیروان همه ادیان و مذاهبی که از نگاه دولت مستقر در کشور ایران، کافرند و خونشان مباح که حتی به قبرستانهای آنان نیز نباید رحم کرد.!
بهاییان: سالهاست که هموطنان بهائی پیوسته مورد ظلم و بیداد قرار دارند، از نبش قبر و بیرون افکندن اجساد درگذشتگانشان گرفته تا تخریب گورستان ها، مراکز و مراسم عبادتی آنها درهمه استان ها و شهرهای ایران مثل: نجف آباد، تبریز، سنندج، شیراز، ارومیه، آباده، قائم شهر و … که بصورت سازمان یافته ادامه دارد، بر اساس آمارها و گزارش‌ها نحوه آزار و اذیت شهروندان بهایی در دولت حسن روحانی تغییر یافته و آنچه که توسط دولت قبل در تهران متمرکز بود به شهرستانها منتقل گردیده اما با همان شیوه و شدتی بیشتر، تا بدانجا که محمود ساداتی، رئیس شعبه یک دادگاه انقلاب شیراز اعلام می کند: بهائیان را در این شهر «ریشه‌کن» خواهم کرد، یادآور می شویم که :
انتقال جسد متوفی با ماشین از مکان مرگ تا محل دفن،
نباید از یک ساعت بیشتر طول بکشد.اما در هر استان فقط یک نقطه به عنوان گورستان بهاییان مشخص گردیده که مجبورند برای دفن مردگان خود، بیش از یک ساعت در راه باشند و این یعنی شکستن یکی از احکام مهم مذهبی‌آنان و تحقیر، توهین و شکنجه بوسیله باورهایشان.
دراویش: نمونه بارزی هستند بر عدم پایبندی دولت جمهوری اسلامی ایران حتی به قانون اساسی که به تصویب رسانده اند، شهروندانی که از نظر مبانی اعتقادات دینی، بسیار تشابهات را با مذهب شیعه جعفری واثنی عشری دارند ولی عدم اعتقادشان به اصل “ولایت فقیه” کافی بود تا احکام ظلم وجور و ستم بر آنان نیز جاری گردد، تنها در سه سال اخیر “تکیه درویش ناصرعلی در اصفهان” پس از”حسینيه شریعت قم” و”حسینيه دراویش در بروجرد” و … تخریب شد.
اهل سنت: لیست بی انتهایی دارند از تخریب مساجد پیروانشان که در ادبیات رسمی دولت جمهوری اسلامی ایران به “برادران دینی” یاد می شوند، از تخریب “مسجد امام شافعی اهواز“ در سال 1360تا تخریب “نماز خانه پونک تهران ” در سالهای اخیر، ناگفته نماند که اهل سنت یعنی:
بزرگترین جمعیت غیر شیعه ایران همچنان اجازه داشتن مسجد در پایتخت را ندارند.
زرتشتیان، یارسان، منداییان، هندوها و یهودیان نیز چهره خشن دولت را در تمامی این سالها تجربه نموده اند: خانه های یارسان همچنان تخریب میشود، منداییان که مردمانی بسیار آرام و صلح طلب هستند، قبرهایشان در سوسنگرد تخریب می گردد، تنها چند روز پس از تهدیدات بسیج و برخلاف اصل 83 قانون اساسی، مقبره “استر و مردخای” یکی از مهمترین اماکن تاریخی و مقدس یهودیان جهان ماه پیش در همدان هم به آتش کشیده می شود، “معبد هندوها” در بندرعباس نیز به همین سرنوشت دچار شده است و اما:
مسیحیان که تا کنون هیچ ابایی از تخریب اماکن مذهبی آنان نداشته است: در تازه ترین مورد آرامستان آنان در اسلامشهر به آتش کشیده شد، شیوه دیگر به کار گرفته شده هم بی توجهی تعمدی به اماکن تاریخی- مذهبی است تا در گذر زمان، متروکه شده، به جایگاه معتادان تبدیل و نهایتا تخریب گردند مثل:
متروکه شدن قبرستان لهستانی ها در اهواز، تخریب و برج سازی در محل کلیسای تاریخی اندیمشک، تبدیل آرامستان تاریخی مسیحیان کرمانشاه به دپوی زباله و سرقت سنگ قبرهای آرامستان مسیحیان در مسجدسلیمان و … تا دانسته شود که:
شمشیر دولت جمهوری اسلامی ایران برای هرایرانی«غیر خودی» از رو بسته شده است.
اسنادی غیر قابل انکار از تلاشهای دولت جمهوری اسلامی برای مقابله همه جانبه با پیروان سایر باورها در ایران امروز که برخلاف ماده4 “كنوانسيون حمايت ميراث فرهنگى و طبيعى جهان” و هدف۴-۱۱ ازسند 2030 یونسکو مبنی بر”تحکیم و تلاش برای حفاظت و پاسداشت میراث فرهنگی واماکن تاریخی” است و به هیچ روی قابل تایید ننموده، فریاد میزنیم که :
حذف فیزیکی و معنوی پیروان سایر ادیان در سرزمین آشتی فرهنگها، امکان پذیر نیست و دولت جمهوری اسلامی ایران موظف به رعایت حقوق پیروان همه ادیان و مذاهب و حفاظت از اماکن مذهبی آنهاست.
۱۳۰۴
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
کمیته دفاع از حقوق پیروان ادیان
