نوشتن ازغم و درد مردمان همیشه سخت است و سختتر می شود وقتی که غمناکان محروم باشند و مظلووم و دردمندان بی پرستار، و سنگین تر میشود اگر در مورد هموطنانی باشد که زندگی آنها با بحران های گوناگون پیوندی ناگسستنی دارد، بحران در بحران، زلزله، سیل، طوفان های شدید که مدام همراهند با انواع ریزگردهای مسموم و بیماری زا، کرونا و بازهم سیل و تکرار بحرانی دیگر در هنگامه کووید ۱۹ که همۀ جهان با تمامی سازوکار و تجهیزات شان با آن دست به گریبانند و صد افسوس که در مناظق جنوبی کشور ما نیز، بازهم بارندگی های بهاری تبدیل به سیلی ویرانگر می شود تا با سیلابهای خانانمان سوزش آبادی هایشان را ویران، اندوخته هایشان را تاراج، زراعتشان را نابود و اندک داشته هایشان را با خود ببرد چون:
واقعیت “تغییر اقلیم” هنوز از سوی دولت به رسمیت شناخته نشده است.
سیل فروردین ماه که درجنوب و غرب کشور رخ داد سبب ویرانیهای بسیار گردید. امّا آنچه در این سیل کمتر از همه به آن اشاره شد، تمایز قائل شدن بین دیگر پیروان ادیان مذهبی (مانند سنی‌ها، پیروان آیین یارسان و…) توسط ارگانهای رسمی کشور و بخصوص سپاه ضدمردمی پاسداران بود.
گفتند، نوشتند و خواندیم که نیروهای سپاه و هلال احمر بخاطر شیعه نبودنشان؛ تعداد کافی چادر، مواد غذایی و دارویی را که از کمکهای مردمی رسیده و به ماشین های سپاه منتقل شده بود را در اختیارشان قرار نداده اند، به رغم آنکه بیشتر ساکنان در خانه های کپری زندگی میکردند و دیگر هیچ نشانی از آن خانه و آشیانه هایشان برجای نمانده است، وغم آنگاه بر غم تلمبار میشود که شهروندی می گوید:
اگر ۲ چادر به من بدهند بعد از بازگشت به زندگی عادی، آنها را برمی‌گردانم.
واین یک آپارتاید مذهبی است که توسط دولتمردان جمهوری اسلامی ایران
دامن زده میشود.
سیاستمدارانی که همیشه تلاش بر عادی نمایی شرایط کشور درهولناک ترین بحرانها داشته اند و بر پایه این تصمیم جمعی است که نه تنها ویرانی های سیل های چندماه گذشته ترمیم نگشت، بلکه بی توجهی به هشدارهای پیاپی سازمان هواشناسی کشور مبنی بر وقوع سیلاب هم جدی نگرفته نشد تا با یک رگبار دیگر زندگی و دارایی شهروندان تباه گشته وتعدادی دیگر جانشان را از دست بدهند، تخریب و مسدود شدن چند محور شریانی، پل های ارتباطی و راه‌های روستایی در یازده استان جنوبی، تلف شدن دام‌ها و احشام، از بین رفتن ماحصل یک سال تلاش کشاورزان وآرزوهائی که آب با خود برد، تنها نمونه کوچکی از گرفتاریهای بوجود آمده برای مردم است، نماینده شازند در مورد علت وقوع سیل های مکرر در جنوب کشور و لزوم آماده گی گفت: “در مناطقی مثل چابهار و سیستان و بلوچستان (اگثرا از اهل سنت میباشند) شرایط به گونه‌ای است که سرمایه گذاری در زمینه حفظ آب هزینه بر است و می توان گفت که بعلت کمبود منابع مالی دولت، توان شکل گیری اقدامات شاخص وجود نداشته است”، اظهاراتی که از یک نماینده مجلس شنیده میشود و ناقض اصل پنجاهم قانون اساسی جمهوری اسلامی (حفاظت از محیط زیست) است، نماینده ای که می بایست پرچمدار و محافظ قانون اساسی کشور باشد، گوئیا اینبار معضل کرونا دستاویزی است برای مسئولین تا آمار خرابی‌ها و فریاد بی پناهی سیل زدگان را پنهان کنند.
اعضای کمیته ادیان با استناد به هدف ١١(ایجاد شهرهای امن و مقاوم) هدف ١٣( اقدامات فوری برای مبارزه با تغییر آب و هوا و عوارض آن) و هدف ١۵(حفظ اکوسیستم های خاکی) از اهداف 2030 یونسکو و مواد ٢٢ و ٢۵ و ٢٩ از اعلامیه جهانی حقوق بشر، دولت جمهوری اسلامی را موظف به تامین و جبران فوری خسارات شهروندان دانسته و رها کردن کشور و هموطنانمان توسط مسئولان بی کفایت را محکوم می کنند.
۱۲۶۰
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
کمیته دفاع از حقوق پیروان ادیان
