شکوفه یداللهی، الهام احمدی و سپیده مرادی سه زن درویش محبوس در زندان قرچک به اتهام اخلال در نظم زندان، تمرد از دستور مأموران در حین انجام وظیفه و توهین به مأموران در حین انجام وظیفه روز جاری به شعبه ۷ بازپرسی دادسرای اوین احضار شدند.
به گزارش مجذوبان نور ، روز چهارشنبه ۲۶ دی ۱۳۹۷ شکوفه یداللهی، الهام احمدی و سپیده مرادی سه زن درویش محبوس در زندان قرچک به اتهام اخلال در نظم زندان، تمرد از دستور مأموران در حین انجام وظیفه و توهین به مأموران به شعبه ۷ بازپرسی دادسرای اوین احضار شدند. در متن احضاریه‌ی این زندانیان آمده است: «چنانچه افراده نامبرده برای اول وقت اداری مورخ ۲۶ دی ۱۳۹۷، همراه مأمورین در این شعبه حاضر نگردند.تحت عناوین: ۱- اخلال در نظم عمومی زندان ۲- توهین به مأمورین زندان در حین انجام وظیفه ۳- تمرد مقابل مأمورین زندان در حین انجام وظیفه، برای هر سه متهم به صورت غیابی قرار جلب به دادرسی صادر و مراتب قطعاً به زندان نیز اعلام تا از آزادی این افراد تا تکلیف نهایی این پرونده خودداری خواهد شد.» این زنان درویش زندانی، روز پنجم آذرماه از رئیس زندان قرچک خواستار بازگرداندن وسایل شخصی‌شان شده بودند که از آبان‌ماه توسط مسئولان زندان ضبط شده بود اما در حضور رئیس و معاون زندان مورد ضرب و جرح و هتاکی قرار گرفتند. زنان درویش پس از این حادثه با انتشار یک فایل صوتی اعتراض خود را به نحوه‌ی برخورد مسئولان زندان رسانه‌ای کرده بودند.الهام احمدی به دلیل رسانه‌ای کردن وضعیت زندان قرچک به دو اتهام نشر اکاذیب و توهین به مأموران در حین انجام وظیفه با شکایت محمدی رئیس زندان قرچک و با رأی دادگاه کیفری شعبه ۱۱۴۵ بعثت به تحمل ۱۴۸ ضربه شلاق محکوم شده بود و حقوق بشر در ایران طی گزارشی محکومیت این درویش را به شلاق اطلاع رسانی کرده بود.
الهام احمدی، شکوفه یدالهی و سپیده مردادی سال گذشته در جریان حادثه‌ی یکم اسفندماه موسوم به گلستان هفتم بازداشت و به زندان قرچک منتقل شده و بدون حضور در جلسه‌ی محاکمه هر یک به تحمل ۲ سال حبس تعزیری محکوم شده‌اند.
زنان درویش پیش از این نیز در ۲۳ خرداد به دلیل اطلاع‌رسانی از وضعیت زندان غیراستاندارد قرچک که سابقاً مرغداری بوده است در محوطه‌ی زندان توسط گارد زندان مورد ضرب و جرح قرار گرفته و به بند زندانیان جرائم قتل و سرقت و مواد مخدر منتقل شده بودند.
پس از آن نیز شکوفه یداللهی، الهام احمدی و سپیده مرادی، ۳ زن درویش زندانی که در بند ۷ زندان قرچک محبوس هستند و به دلیل آنچه آلودگی شدید زندان به بیماری‌های عفونی و بهداشتی می‌نامند، خواستار اعاده‌ی وسایل شخصی‌شان توسط مسئولان زندان شده بودند و پس از پیگیری های مداوم در خصوص وسایل شخصی شان در دفتر معاون زندان قرچک مورد ضرب و جرح قرار گرفتند.
در روزهای ۲۹ اسفندماه و ۳۰ بهمن، دست کم ۶۰ زن از جامعه تحت تبعیض دراویش گنابادی به خاطر شرکت در تظاهراتی که پس از استفاده نیروهای امنیتی از ضرب و شتم، اسلحه گرم، ماشین‌های آب‌پاش و گاز اشک‌آور به خشونت کشانده شد، بازداشت شدند.
این زنان بعد از دستگیری به بازداشتگاه وزرا منتقل شدند و گفته‌اند که در آنجا مورد بازجویی‌های رعب‌آور، فحاشی با صدای بلند و بازرسی‌های بدنی تعرض‌آمیز توسط ماموران زن قرار گرفتند.
۱۰ نفر از این زنان به بخش قرنطیه زندان شهر ری (قرچک) در نزدیکی تهران منتقل شدند و مابقی آزاد شدند. اسامی کسانی که به شهری ری منتقل شدند عبارتند از: شکوفه یدالهی، سپیده مرادی، مریم فریسانی، نازیلا نوری، سیما انتصاری، شیما انتصاری، شهناز کیانی، مریم باراکوهی، الهام احمدی و آویشا جلال‌الدین. بعد از چند روز، یک زن دیگر از دراویش گنابادی با نام صدیقه صفابخت، که ظاهرا پیشتر در زندان اوین نگهداری می‌شد، نیز به زندان شهری ری منتقل شد.
سازمان عفو بین الملل نیز با صدور یک بیانیه ضمن ابراز نگرانی نسبت به وضعیت زنان دراویش، از جمهوری اسلامی ایران خواسته بود آنها را بی‌قید و شرط آزاد کند.
زندان شهر ری سابقا یک مرغداری بوده و در آنجا صدها زن محکوم به جرایم خشن، در شرایطی اسفناک که با قواعد حداقلی استاندارد رفتار با زندانیان شدیدا فاصله دارد، نگهداری می‌شوند. شکایت رایج شامل زمین‌های آلوده به لکه‌های ادرار، عدم وجود سیستم تهویه، کثیف و کم بودن تعداد سرویس‌های بهداشتی، شیوع بیماری‌های مسری، غذاهای با کیفیت پایین و گاه مملو از سنگریزه و آب شور است.
فشارها به دراویش در حکومت ایران عمدتا از شهر قم آغاز شد. قم مذهبی‌ترین شهر ایران است و با توجه به نزاع تاریخی صوفیه و اهل شریعت، فشار بر دراویش در این شهر سابقه طولانی دارد و به سال‌های قبل از انقلاب می‌رسد؛ اما در سال‌های اول دهه هشتاد خورشیدی با انتشار شماری از کتاب‌های ضدصوفی در قم که این سلسله را به ضدشیعی بودن متهم می‌کردند، رفته رفته جو سنگین‌تری علیه آنها شکل گرفت. تنش در مناسبات حکومت با دراویش نعمت‌اللهی با تخریب برخی از مکان‌های مذهبی‌شان و مخالفت حکومت با گردهمایی آنها به خصوص در قم وارد مرحله ای شد که یک دهه بعد در تهران به درگیری فیزیکی و خونریزی انجامید.
