ارسال خبر توسط مهدی سرحدی mehdi sarhadi
با وجود ادامه یافتن اعدام‌های سیاسی و زندان و حصر خانگی منتقدان نظام، چه دورنمایی مقابل وضعیت حقوق بشر در دوره جدید عمر جمهوری اسلامی ایران قرار دارد؟ آیا آزاد شدن برخی از زندانیان سیاسی سرشناس، مثل نسرین ستوده، عیسی سحرخیز و مجید توکلی، تحولی مثبت در پرونده حقوق بشر جمهوری اسلامی به شمار می آید؟ یا این آزادی‌ها اهداف و مقاصدی دیگر دارد؟ در این میان، ادامه آزار و اذیت اقلیت‌های قومی، مذهبی و جنسیتی، چگونه تفسیر می‌شود؟
این پرسش‌ها و پرسش‌‌هایی دیگر در زمینه مسائل حقوق بشری در ایران را با مهمان این هفته «زمینه ها و زمانه ها» مطرح می‌کنیم: رضا علیجانی، فعال و تحلیلگر سیاسی و رضا معینی، رییس بخش ایران سازمان گزارشگران بدون مرز در پاریس، و محمدتقی کروبی، پژوهشگر حقوق بین الملل در بریتانیا.
محمدتفی کروبی، فرزند مهدی کروبی در ابتدای این میزگرد به گذشت هزار روز از حصر خانگی کروبی، موسوی و رهنورد اشاره می‌کند و می گوید که هنوز هیچ کدام از مقامات رسمی نظام جمهوری اسلامی مسؤولیت این رفتار غیرقانونی را بر عهده نگرفته اند.
وی با اشاره به پدید آمدن خوشبینی‌هایی در زمینه بهبود وضعیت حقوق بشر پس از انتخابات اخیر ریاست جمهوری در ایران می گوید که هنوز در عمل تغییر اساسی و ماهوی در روند بسیاری از پرونده ها به وجود نیامده است.
رضا معینی نیز با اشاره به این که اعدام زندانیان سیاسی در ایران ادامه دارد، می گوید آن تغییری را که مردم با حضورشان در انتخابات خواهان آن بودند اتفاق نیفتاده.
معینی با تأکید بر این که معضل اصلی در ایران معضل حقوق بشر است، اضافه می کند: از فردای 22 بهمن تا امروز رویه های غیرقانونی و نقض حتی قانون اساسی جمهوری اسلامی ادامه دارد.
وی ادامه می دهد تا وقتی که نقض حقوق بشر در ایران پایان نیابد، باید از هر گونه تحولی ناامید بود.
رضا علیجانی نیز در این گفت وگو به مشکلات ساختاری در جمهوری اسلامی اشاره می کند و می گوید که مشکل حقوق بشر، مثل معضل دموکراسی و آزادی در ایران، ریشه های فرهنگی، ایدئولوژیک و مبانی فکری دارد که بخش بزرگ آن به حکومت ایران مربوط است.
علیجانی اضافه می کند که جریان حاکم با حق پنداشتن خود همیشه غیرخودی ها را صاحب حق نمی داند. یعنی ملاک، انسان نیست و ملاک، خودی و غیرخودی است.
