غالب منتقدان حقوق بشری ایران در داخل کشور حالا نه از چهره‌های مخالف انقلاب که کسانی هستند که اتفاقن در انقلاب ایران نقش داشتند و خواستار اصلاح هستند.
به گزارش تارنگار حقوق بشر در ایران ، روز جهانی حقوق بشر و یادآوری مصائب مربوط به این حقوق در ایران. در نزدیک به چهار دهه اخیر یکی از موضوعات مورد توجه و بحث برانگیز در ایران، حقوق بشر و رفتاری بوده که با فعالان اجتماعی، عقیدتی و سیاسی صورت گرفت. از میزان اعدام‌ها گرفته تا زندان‌های طویل مدت و شیوه قضاوت چیزی نبوده که از چشم‌ها پنهان بماند. جدای از رفتار‌های اوائل انقلاب و به ویژه دهه شصت و شیوه برخورد با افرادی که ضد انقلاب خوانده می‌‌شدند که شاید پررنگ‌ترین آن اعدام‌های تابستان ۶۷ بود، شکل رفتار حکومت با مخالفانی که دغدغه آنها نه انقلاب که اصلاحات بود تا جایی پیش رفت که حتی مقامات درجه اول ایران هم به جمع منتقدان رفتار‌های خلاف حقوق بشری ایران پیوستند.
اوج اعتراضات پس از دوم خرداد ۷۶ و ماجرای قتل‌های زنجیره‌‌ای بود و سپس توقیف روزنامه سلام و اولین جنبش جدی دانشجویی پس از انقلاب که منجر به رفتار خشونت آمیز با دانشجویان شد و ماجرای کوی دانشگاه را در تاریخ ایران ثبت کرد.
پس از پایان دولت دوم محمد خاتمی و روی کار آمدن دولت محمود احمدی نژاد، فضا بسته تر شد و انتخابات جنجالی ۸۸ و اتفاقات پس از آن روی دیگری از رفتار‌های ضد حقوق بشری را پدیدار کرد، رفتاری که به حبس خانگی آخرین نخست وزیر، رئیس مجلس ششم و ممنوع التصویری و به طور کلی محدودیت رئیس دولت اصلاحات و حتی کم رنگ شدن نقش یکی از مهمترین افراد تاریخ انقلاب یعنی اکبر هاشمی رفسنجانی شد.
حسن روحانی اما با وعده باز تر شدن شرایط، رفع حصر و گشایش فضای نقد به میدان آمد، هرچند او نه تنها در دولت اول که در چند ماهی که از دولت دوم او می‌‌گذارد نشان داد یا دغدغه حقوق بشری او در حد شعار بود و یا اینکه توان اصلاح را ندارد.
غالب منتقدان حقوق بشری ایران در داخل کشور حالا نه از چهره‌های مخالف انقلاب که کسانی هستند که اتفاقن در انقلاب ایران نقش داشتند و خواستار اصلاح هستند.
اصلاحاتی که مرور اتفاقات سال‌های اخیر نشان می‌‌دهد هیچ دولتی توان اجرای آن را ندارد و ساختار حکومت باید تصمیم به تغییر بگیرد.
