طبق مواد 18 و 19 اعلامیه جهانی حقوق بشر:
هرانسانی محق به داشتن آزادی اندیشه، وجدان و دین است؛ این حق شامل آزادی دگراندیشی، تغییر مذهب [دین] و آزادی علنی [و آشکار] کردن آئین و ابراز عقیده، چه به صورت تنها، چه به صورت جمعی یا به اتفاق دیگران، در قالب آموزش، اجرای مناسک، عبادت و دیده بانی آن در محیط عمومی و یا خصوصی است وهیچ فردی حق اهانت و تعرض به فرد دیگری به لحاظ تمایز و اختلاف اندیشه ندارد. :هر انسانی محق به آزادی عقیده و بیان است؛ و این حق شامل آزادی داشتن باور و عقیده‌ای بدون [نگرانی] از مداخله [و مزاحمت] و حق جستجو، دریافت و انتشار اطلاعات و افکار از طریق هر رسانه‌ای بدون ملاحظات مرزی است.
عدم رعایت حقوق شهروندی، بازداشت، برخوردهای خشن، واهانت، علیه شهروندان بهائی
با در نظر گرفتن ماهیت اعلامیه جهانی حقوق بشر مبنی بر احترام به حقوق انسانی و کرامت بشری و با توجه به اینکه تمام کشورهای عضو سازمان ملل متحد متعهد به اجرای بی کم و کاست این اعلامیه میباشند، دولت جمهوری اسلامی ایران به عنوان یکی از کشورهای متعهد به اعلامیه یاد شده همیشه با برخوردهای خشونت بار در زمینه‌های مختلف باعث نقض مکرر مفاد آن بوده وهست بویژه در مورد پیروان بهائیان در ایران .
جامعه بهائیان ایران از کرامت انسانی و جایگاه حقوقی بی بهره هستند
خانم‌ها فریبا کامل آبادی و مهوش ثابت و آقایان بهروز توکلی، وحید تیز فهم، جمالدین خانجانی، سعید رضائی، عفیف نعیمی مدیران جامعه بهائی معروف به یاران ایران نهمین سالگرد محکومیت خود را به جرم عقیده در زندانهای دولت جمهوری اسلامی ایران میگذرانند، آنان در سال 87 به 20 سال زندان محکوم شده‌اند که در دادگاه تجدید نظر به ده سال کاهش یافت.
مهرداد داراب یک شهروند بهایی در نامه ای سرگشاده خطاب به حسن روحانی مینویسد:
آنقدر غم دارم که مجال شادمانی ندارم، خواستم پای بکوبم و فریاد بزنم درود بر آزادی، اما یاد پدر که در جوانی بر رویای تحصیلات عالیه اش خاک تعصب ریختند، آه مادر که آرامش کودکیش بخاطر دگراندیشی آشوب شد، یاد جوانی از دست رفته و اخراج شدنم از دانشگاه، یاد مُهر تعصب پلمپ بر مغازه پدرم و دوستانش، یاد عطاءالله رضوانی که بخاطر اعتقادش همین چند سال قبل کشته شد، یاد قتل فرهنگ امیری که عمر قتلش کمتر از دوره ریاست شماست، یاد بشیر هفت ساله‌ای که پدر و مادرش در زندانند، یاد یاران ایران، مدیران سابق جامعه بهائی و زندانیان عقیدتی خاطرم را آزرد، مرا ببخشید که همراهتان نبودم، نرقصیدم، پای نکوبیدم. رمقی در پایم نمانده و جانی در وجودم نیست.
اعضای کمیته دفاع از حقوق پیروان ادیان با استناد به مفاد اعلامیه جهانی حقوق بشر و با تکیه بر مواد 18 و 19 ضمن محکوم نمودن اینگونه اقدامات غیرقانونی، خواهان آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان عقیدتی و سیاسی و منظور نمودن حقوق و کرامت انسانی در قوانین جاریه کشور با رعایت حقوق پیروان همۀ ادیان در ایران بوده و اجرای اعلامیه مذکور مباشند، زیرا که معتقدند تمامی 30 ماده اعلامیه یاد شده چراغ راهی است برای تامین همۀ حقوق پایمال شدۀ نوع بشر در اقسا نقاظ جهان.
844
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
کمیته دفاع از حقوق پیروان ادیان
