خبرگزاری هرانا – نسرین ستوده، وکیل مدافع حقوق بشر و زندانی سیاسی، در نامه‌ای به رئیس جمهور قتل یک ایرانی بهایی در بندرعباس را “یاد آور قتل‌های زنجیره‌ای” دانست و از روحانی خواست تا پاسخ دهد که “اگر قاتل این هموطن بهایی شناسایی شود، چه مجازاتی در انتظار اوست؟”
وی پس از این پرسش آورده است: “پاسخ تلخ این سوال را شما بهتر از من می‌دانید.”
این عضو کانون مدافعان حقوق بشر، در بخش دیگری از نامه خود به رئیس جمهور، نوشته است:
“صرف نظر از اینکه هیچ ایرانی صلح طلبی در صدد کینه توزی و دمیدن بر آتش خشم جمعی نیست اما البته ایجاد راهکارهای قانونی و تغییر گفتمان سیاسی و به رسمیت شناختن حقوق اقلیت‌های مذهبی خواسته‌ای عمومی است.”
متن کامل این نامه که در اختیار جرس قرار گرفته به این شرح است:
رییس جمهور محترم، جناب آقای روحانی
آدم ربایی و قتل یکی از هموطنان بهاییمان در آغاز دورهٔ ریاست جمهوری شما یاد آور قتل‌های زنجیره‌ای است و انتظار ما آن است که قبل از ادامهٔ چنین رفتارهای سبعانه‌ای چشم فتنه را کور کنید.
مرحوم عطاءالله رضوانی و خانوادهٔ محترمشان به دلیل تحمل مصائب و شداید فراوان برای بسیاری از ما آشنایند. اینجانب با خواهر ایشان حبس کشیده‌ام و افتخار وکالت بستگان ایشان را نیز داشته‌ام. خانواده‌ای که جز خدمت به جامعه دغدغه‌ای نداشته‌اند و تعداد زیادی از این خانواده حبس‌های طویل المدت تحمل کرده‌اند و یا در حال گذراندن حبس هستند.
ضمن تقاضای پایان دادن به مظالم وارده به هموطنان بهاییمان و محکوم کردن اظهاراتی که مجوز چنین رفتارهای خشونت‌آمیزی را صادر می‌کنند از شما در خواست داریم مطابق اصل ۱۴ قانون اساسی که دولت جمهوری اسلامی و مسلمانان را موظف نموده است نسبت به افراد غیر مسلمان با اخلاق حسنه و قسط و عدل اسلامی عمل نمایند و حقوق انسانی آنان را رعایت کنند، در جهت استیفای حقوق شهروندی اقلیت‌های مذهبی و هموطنان بهاییمان اقدام لازم را به عمل آورید.
من از شما به عنوان مقام ارشد سیاسی کشور سوالی دارم: اگر قاتل این هموطن بهایی شناسایی شود، چه مجازاتی در انتظار اوست؟
پاسخ تلخ این سوال را شما بهتر از من می‌دانید.
صرف نظر از اینکه هیچ ایرانی صلح طلبی در صدد کینه توزی و دمیدن بر آتش خشم جمعی نیست اما البته ایجاد راهکارهای قانونی و تغییر گفتمان سیاسی و به رسمیت شناختن حقوق اقلیت‌های مذهبی خواسته‌ای عمومی است.
نسرین ستوده
وکیل دادگستری
و زندانی سیاسی
اوین – شهریور/۹۲
