صد و نود و سه سال زندانی برای نوع دوستی!!

دل نوشته باهر هدایتی شهروند بهایی در رابطه با حکم 9 سال حبس همسرش, به گزارش کمپین نه به آزار و زندان هموطنان: بیست وچهار شهروند بهایی در دادگاهی در گرگان به بیش از ۱۹۳ سال زندان محکوم شدند.این احکام یکی از احکام سنگینی است که در چند سال گذشته درخصوص شهروندان بهایی صادر شده است.

باهر هدایتی همسر مونا امری حصاری،است مونا  یکی از این عزیزان است که در رابطه با دادگاه شهروندان بهایی در گرگان به 9 سال زندان محکوم شده است.باهر ,در این رابطه دل نوشته ای به نگارش در آورده است.

از دستگیری های دسته جمعی گرگان و گنبد که منجر به دستگیری سی و یک نفر و زندانی شدن فوری هفت تن از آن عزیزان گردید، از ورود غیر قانونی به منزل ما در پاییز سال نود و یک ، از دستگیری ناگهانی مونای عزیز در شب نوروز نود و دو ، سه سال گذشت، چه زود گذشت ، گویی لحظه ای پیش بود. دادگاه های گذایی بیست و چهار تن از دوستانمان که با وثیقه های بسیار سنگین آزاد بودند ، یک سال به طول انجامید، دادگاه هایی که باید برای احیای حق! برگزار شود.

سرانجام… امروز، رای دادگاه بدوی به دست ما رسید و در کمال ناباوری، شاهد احکامی ناعادلانه و شاید عجولانه! برای مونای عزیز و دیگر دوستانمان بودیم رای هایی که هیچ توضیحی را به اذهان ناباور ما راه نمی داد.

یازده سال حبس تعزیری برای شهنام جذبانی و شیدا قدوسی ، نه سال حبس تعزیری برای پونه ثنایی ، فرح تبیانیان ، پریسا شهیدی ، بهنام حسنی ، مونا امری حصاری ، مژده ظهوری ، هنا عقیقیان ، بیتا هدایتی ، وثاق سنایی ، هنا کوشکباغی ،تینا موهبتی ، پریوش شجاعی و شهره صمیمی و شش سال حبس تعزیری برای روفیا پاکزادان ، شیوا روحانی ، میترا نوری ، سودابه مهدی نژاد ، نازی خلخی ، هوشمند دهقان ، مریم دهقان ، کاملیا بیدلی و نوید معلمی.

مجموعاً صد و نود و سه سال برای یک پرونده که در گوشه گوشه دست نوشته های متهمان آن ، جز بوی محبت چیزی استنشاق نمی شود و در لا به لای خطوط گاه خسته و گاه تحت فشار شان ، چیزی جز تعالیم مادرانه ی کودکان و نوجوانان چیزی نمی یابیم. این شاید تنها پرونده ای باشد که متهمان آن مظلوم ترین و دوست داشتنی ترین افراد جامعه شهری خود هستند. شاید هیچ پرونده مشابه ای در هیچ کجای این کره خاکی نتوان یافت که متهمان برای درست کردن الویه با چند نوجوان پر انرژی و یا ساختن کار دستی با چند کودک خلاق و خواندن سرود محبت و دوستی با چند جوان ، این چنین قرامت سنگینی پرداخته باشند. حکمی که بدون استثنا انگشت حیرت به دهان هر شنوده ای گزانده و ناخودآگاه این سوال را بر زبانشان رانده که : “وای… مگر این ها چه کرده اند؟ صد و نود و سه سال حبس برای چند همسر و زن خانه دار؟ برای چند دختر ساده؟ برای جهره هایی این چنین مهربان و آرام؟؟؟آیا واقعاً اینها تا این حد برای جامعه ما خطر آفرین هستند؟!!” شاید اگر جای داد دوستی و محبت و صلح ، کمر به قتل و نابودی هم وطنانمان بسته بودند، حکم کمتری می گرفتند و متاسفانه واقعیت تلخ همین است ، 193 سال زندانی برای نوع دوستی!!!