منجی موعود

» محمدعلی طاهری

برای دستیابی به نگاهی کارشناسانه و واقع بینانه نسبت به «جریان عهد آخر» و «منجی موعود» بررسی موضوع ظهور به صورتی مرتبط با طرح کلی خلقت و نه به صورت یک واقعه مجزا و منفک ضروری به نظر می‌رسد، زیرا تنها در این صورت است که وقایع مشهور زمان آخر، عینی، قابل لمس، هدف‌مند و مسئولیت آفرین خواهد بود.

آن‌چه ارزش طرح خلقت بشر را به اثبات می‌رساند، هدف‌مند بودن آن و در عین حال، تعیین کننده بودن نقش اختیار، انتخاب و توانمندی خود بشر در به نتیجه رسیدن این طرح عظیم وهدفمند است.
در بدو خلقت آدم، آن‌گاه که ملائک، در وضعیت فرا مکان و فرا زمان خود، عرصه وجود این مخلوق جدید را مشاهده کردند، در محاوره‌ای تمثیلی به خداوند اظهار داشتند: «آیا می‌خواهی کسی را بیافرینی که خون بریزد و فساد کند؟ ما که خود برای تسبیح و تقدیس تو وجود داریم!» و خداوند فرمود: «من چیزی می‌دانم که شما نمی‌دانید.» پیامی که در این بیان رمزگونه وجود دارد، این است که خلقت این موجود جدید، فقط برای تسبیح و تقدیس خالق نیست و خداوند از خلقت او هدف والاتری را در نظر دارد. کل هستی از یک اتم، یک الکترون و حتی کوچک‌تر از آن تا عظیم‌ترین کهکشان‌ها برای همیشه به فرمان خداوند درحرکت است و هیچ‌یک از اجزای آن حتی یک لحظه تخطی نمی‌کنند و از وظیفه خود سر باز نمی‌زنند. اما هدف از آفرینش، تنها تقدیس و تسبیح آن‌ها نیست. همه هستی به نوعی، طفیل وجود انسان است و برای انسان مأموریت دیگری در نظر گرفته شده است.
گویا خداوند به ملائک می‌گوید من می‌خواهم موجودی خلق کنم که ظرفیت درک شعور عشق را دارا باشد و محل تجلی تام و تمام رحمانیت من شده، با دارا بودن توان تبدیل کمال بالقوه به کمال بالفعل، تعالی را معنا ببخشد و جانشین من در زمین گردد؛ وظیفه‌ای که سایر خلایق، به دلیل عدم درک شعور عشق از به انجام رساندن آن ناتوانند.

باید به این نکته توجه داشت که لازم است این طرح توسط خود انسان در زمین به نتیجه برسد؛ چرا که اگر غیر از این باشد، یعنی اگر به فرض، خود بشر نتواند این طرح عظیم را به نتیجه برساند، نقشه الهی محکوم به شکست خواهد بود؛ زیرا در این‌صورت برای جمع شدن غائله باید عامل جبرانی وجود داشته باشد و به این ترتیب ملائک می‌توانند مدعی شوند که پیش بینی آن‌ها درباره بیهوده بودن خلقت آدم صحیح بوده و این مخلوق جدید نتوانسته است طرح طراح را به نتیجه برساند و این به آن معنا است که خداوند با خلقت انسان مرتکب کاری عبث و بیهوده شده است. در حالی که محال است خالق کار عبثی انجام دهد. پس بشر باید بتواند با تکیه بر توانمندی‌هائی که او در وجودش گذاشته است، برای به نتیجه رساندن طرح الهی قدم بردارد و از همین رهگذر، دستیابی بشر به درک و آگاهی جمعی و رهبریت «انسان کامل» موضوعیت می یابد.

امروز بشر با پشت سر گذاشتن دوران نطفگی، جنینی، طفولیت و جوانی، در حال گذراندن دوران میان‌سالی است. پس از آن، با ورود بشر به دوره کهن‌سالی، در عرصه هستی مسائل جدیدی قابل طرح می‌شود. بشر مانند کسی که با نزدیک شدن به اواخر عمر، خودش را مهیای استفاده از آخرین فرصت‌هایش می‌کند، در فرصت باقی‌مانده، هر روز بیشتر به لزوم جمع‌آوری مناسب داشته‌هایش پی می‌برد و چون می‌خواهد آخرین دستاوردهایش را بر روی زمین برداشت کند، به معلم ویژه‌ای نیاز می یابد. جامعه بشری در هر مقطعی از زندگی خود به سطح خاصی از دانستگی و تعلیم و تعلم مرتبط با آن نیاز پیدا می‌کند و در واقع، هدایت بشر در هر مرحله‌ای، به نحوه خاصی ازمدیریت نیازمند است که باید متناسب با موقعیت خاص همان بازه زمانی باشد.

از این نظر، عصر کنونی بارزترین، شاخص‌ترین و سرنوشت سازترین اعصار است. زیرا وقت آن است که بشر پایان نامه نهایی خود را به هستی تحویل دهد. پس نیازمند یک معلم زبده و یک استاد اعظم است و این‌چنین است که موضوع «عهد آخر بشر» و لزوم وجود «منجی موعود» در این عهد سرنوشت ساز مطرح می شود.

لزوم آمادگی برای ظهور «موعود عهد آخر» همگانی است و همه باید به سطحی از آگاهی برسند که بتوانند به درکِ این منجی که معلم بالاترین مقطع درسی بشر است، نائل شوند و او را بفهمند؛ زیرا بدون آن‌که مخاطبین آن استاد در سطح مناسبی از آگاهی مقدماتی لازم برای درک مطالب باشند، تعلیم پس از ظهور او کارساز نیست و در این صورت، نه تنها وجود استاد مشکلی را حل نمی‌کند؛ بلکه بدتر از آن باعث اتلاف وقت او و سر درگمی دیگران می‌شود. بنابراین ایجاد زمینه و حضور استاد لازم و ملزوم یکدیگر هستند.

معلم عهد آخر، معرفتی به بشر عرضه می‌کند که تا به آن زمان به وضوح عرضه نشده و یا به عبارت بهتر، کشف رمز نشده است. او می آید و قرآن و سایر کتب آسمانی را کشف رمز می‌کند. او می آید و رموز و اسرار آسمان‌ها و زمین را به عنوان امانت الهی برای بشر به ارمغان می آورد و آن‌را فقط در شرایطی به بشر تحویل می دهد که استحقاقش را داشته، و خواستارش باشد.

زیرا همان‌طور که برای تدریس یک استاد دانشگاه در مقاطع عالی تحصیلی، زمینه ای لازم است و باید دانشجویی باشد که بتواند مطالب او را فرا گیرد، برای برخورداری از علم و معرفت منجی موعود نیز اشتیاق و آمادگی معرفتی ضرورت دارد. رمز گشائی بخش‌هایی از رموز هستی مستلزم وجود یک استاد اعظم است و از عهده هر کسی بر نمی‌آید. نکات کوری برای بشر وجود دارد که فقط او می‌تواند ابهام آن‌ها را برطرف کند. امام عصر، به عنوان والاترین معلم تاریخ بشریت، در دوره کهن‌سالی بشر می آید تا نکات اساسی هستی شناسی را در اختیار گذارد و بشر را به نتایج تعیین کننده‌ای برساند. اما در عصری به ظهور می‌رسد که عدّه قابل توجهی تشنه دانستنِ باشند.

بشر در طول تاریخ به دنبال بصیرت بوده، به آگاهی‌هایی دست یافته است که در عصر ظهور جنبه عملی و کاربردی پیدا می‌کند و از حرف و سخن خارج می شود. تا کنون نه تنها این آگاهی‌ها در سطح کلان به کار نرفته است، بلکه بسیاری از آن‌ها وارونه برداشت شده است. با آن‌که بشر امروز در آستانه‌ی ورود به مرحله‌ی کهنسالی است، در ابتدای درک شعور الهی بوده، ارتباط ملموس با روح القدس که همیشه برای افراد خاص وجود داشته است، هنوز به تمامی در سطح عام نیامده است.

کارکرد چنین ارتباطی، عرضه عملی دانش‌های باطنی در سطح عام است که به بهترین وجهی انسان را به سوی کمال سوق می دهد. همه در صحنه انتخاب قرار دارند و انتخاب جمعی بشر است که موجب به نتیجه رسیدن طرح الهی می شود. یعنی اکثر افراد آن را انتخاب کرده، به آن تمایل نشان می دهند.

اگر قرار بود که کسی فقط با زور شمشیر به مشکلات بشر خاتمه دهد، برای خدا کاری نداشت که بسیار زودتر از این زمین را تکانی دهد تا همه از ترس ایمان آورند و قائله خاتمه یابد. اما چنین نقشه‌ای نشأت گرفته از یک هوشمندی عظیم نیست. به طور حتمی باید نقشه عظیم‌تری در کار باشد که بتواند هنر انسان را به نمایش گذارد. معرفی نادرست رویداد بزرگ عهد آخر، ترفندی است که با ایجاد این تلقی که خداوند با زور شمشیر یک برگزیده، صلح جهانی را برقرار خواهد کرد، باعث تضاد انسان با پروردگار شده، به دلیل عدم فهم طرح الهی، رواج یافته است.

با به نتیجه رسیدن طرح کمال بشر در عهد آخر که در گرو درک عشق و کاربرد عملی آن است، بخش‌های دیگری از طرح عظیم الهی که فلسفه خلقت انسان را پوشش می دهد و یکی از مهم‌ترین آن‌ها معرفی عوامل مثبت و منفی در طرح جهان دو قطبی است، آشکار خواهد شد.

بشر همواره بین دو شبکه مثبت و منفی (هوشمندی الهی و شیطانی) قرار داشته و دارد و در عهد آخر بزرگترین رویاروئی آشکار کاربران آن دو روی خواهد داد. در این زمان، قدرت و کمال که به ترتیب، دستاورد برخورداری از شبکه منفی و شبکه مثبت است، دو هماورد هم طراز محسوب می شوند که غلبه هر یک بر دیگری با انتخاب بشر اتفاق می‌افتد و سرانجام با یک انتخاب درست، حق بر باطل پیروزی می یابد و کشف رموز دیگر به رهبریت منجی عهد آخر امکان پذیر می شود.

در حقیقت، با تفکیک دو گروهی که کاربران هوشمندی مثبت و منفی هستند، داشتن رهبر برای هر یک ضرورت می یابد و به این ترتیب، مدیریت جریان مثبت را منجی موعود و مدیریت جریان منفی را دجال به عهده می‌گیرد؛ اما در نهایت، انسان نشان خواهد داد که بخش مثبت بر بخش منفی برتری دارد و به این ترتیب، حرکت در مسیر کمال به بهترین وجه ادامه خواهد یافت.

ظهور یک امر زمینی است. به این معنا که امام عصر و دجال هر دو انسان هستند. و واقعه آخر یک پدیده زمینی و متعلق به همه بشریت است که افتخار آفرینی آن از ناحیه امام عصر (ع) و سرافکندگی آن از جانب دجال خواهد بود. اما هیچ‌گاه غلبه خیر بر شر منجر به نابودی یا تسلیم ابلیس، به عنوان عامل شر نخواهد شد.

ابلیس که نقش ایجاد تضاد در جهان دوقطبی را به عهده دارد، در کل مسیر «انا لله و انا الیه راجعون» در مقابل هیچ عاملی سر تعظیم فرود نخواهد آورد و تضاد تا پایان چرخه جهان دو قطبی هرگز برچیده نخواهد شد. آنچه در عصر ظهور رخ می دهد، تسلط بر شیطان در اثر دست یافتن به آگاهی است و صلح جهانی ناشی از معرفتی است که با هدایت امام عصر افزایش می یابد.