روایت یک زندانی سیاسی در سال‌روز حمله به زندانیان بند ۳۵۰: «در فاصله در اصلی بند تا مینی‌بوس تونلی درست کردند و همه را از میان تونل زیر مشت و لگد به سمت مینی‌بوس بردند و سوار بر آن کردند. در طول مسیر و در کف مینی‌بوس خون ریخته بود».
در حالی که سال‌روز حمله به زندانیان سیاسی بند ۳۵۰ اوین (موسوم به پنج‌شنبه سیاه) و ضرب و شتم آنان فرا رسیده است، مصطفی پورمحمدی وزیر دادگستری دولت روحانی گفته که زندان‌های ایران جزو بهترین زندان‌های دنیا هستند.
پورمحمدی که در مصاحبه با خبرگزاری فارس سخن می‌گفت، اظهار کرد: «در سال‌های اخیر به بحث مسائل اخلاقی و تربیتی در سطح زندان‌ها توجه ویژه‌ای شده و امروز زندان‌های ما امتیاز بسیار بالایی را کسب کرده‌اند. به جرأت می‌گویم که زندان‌های ما جزو بهترین زندان‌های دنیا هستند اما موضوع کمبود جا مسئله‌ای جدی است و باعث شده تمام برنامه‌ریزی‌های آموزشی و تربیتی ما در زندان‌ها اثر لازمه خود را نداشته باشد».
وزیر دادگستری فعلی جمهوری اسلامی که یکی از اعضای هیات سه نفری تصمیم‌گیرنده برای سرنوشت زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ بود و احکام این هیات دست‌کم ۳۸۰۰ زندانی سیاسی را ظرف مدت چند هفته به کام مرگ فرستاد، معتقد است که جا برای زندان کم است و می‌گوید: این می‌طلبد که «ما نگاهی واقع بینانه داشته باشیم نه اینکه مانند یک دوره‌ای احساسی رفتار کنیم و بگوییم ما در حکومت اسلامی زندان نمی‌خواهیم».
وی خواهان افزایش بودجه بیشتر به دستگاه قضایی شد و گفت که «دود این کمبود بودجه در چشم زیر مجموعه‌های قوه قضائیه مانند سازمان زندان‌ها» می‌رود.
گفتنی است که در روزهای اخیر، حسن قاضی‌زاده هاشمی وزیر بهداشت طی دیداری که از زندان قزل‌حصار داشت،وضعیت آن‌جا را «اسف‌بار» توصیف کرد. وی گفت که بیماری‌هایی مانند ایدز، سل و امراض عفونی در آن‌جا رایج است.
حال پورمحمدی در این باره می‌گوید: «ما قبول داریم که امروز در برخی از زندان‌ها حدنصاب معقول و منطقی فضایی که زندانی باید در آن محبوس شود وجود ندارد و از یک حداقل نسبی برخوردار نیستیم اما تلاش خواهیم کرد تا این دغدغه رفع شود. متأسفانه شعار زندان‌زدایی را پیوسته شنیده‌ایم اما دیده‌ایم که پیوسته تعداد زندانیان نه تنها کاهشی نداشته بلکه افزایش چشمگیری هم پیدا کرده است».
به گفته وی «در یک اتاق ۱۲ متری که باید نهایتاً ۶ نفر نگهداری شوند، شاهدیم که ۱۵ نفر اقامت دارند. ما سوله‌ای داریم که ۷۰۰ نفر پیر و جوان در کنار هم در آن زندگی می‌کنند هرچند که تلاش شده تمیز باشد و از امکانات اولیه برخوردار باشد اما به هر ترتیب جایی که قرار است ۷۰۰ نفر کنار هم زندگی کنند مشکلات خاص خودش را دارد».
اما بر خلاف ادعای وزیر دادگستری دولت روحانی، کمبود جا تمام مشکل نیست. در حالی که پورمحمدی زندان‌های ایران را جزو بهترین‌ها معرفی می‌کند، در سال‌روز حمله به زندانیان سیاسی محبوس در اوین، خاطرات بخشی از آن‌ها منتشر شده است. عماد بهاور در این باره نوشته: «به جز سربازها چندین لباس شخصی هم بودند که بچه‌ها را می‌زدند: یک صدوبیست کیلویی، چاق با پیراهن سفید روی شلوار و یقه آخوندی و ریش نسبتا بلند؛ یک صدوسی کیلویی، هیکلی و ورزیده، کمی بلند قدتر، با گوش های شکسته و پیراهن سفید و صورتی؛ یک صد و چهل کیلویی با قدی حدود دو متر، با عینک دودی و ماسک بر صورت و با کت و شلوار؛ بقیه هم تعدادی صد کیلویی که همه بدن کار بودند و شلوار جین تنگ و کفش ورزشی به پا داشتند».
وی ادامه می‌دهد: «بچه‌ها را تک تک به طبقه بالا و به آن طرف بند می آوردند. همه را از پشت دستبند زده بودند. سر و صورت برخی خونی بود و به زحمت راه می‌رفتند. بعضی را هم درحالی که چهاردست و پایشان را گرفته بودند افقی آوردند. آنقدر کتک خورده بودند که نای راه رفتن نداشتند».
در ادامه این نوشته آمده است: «به همه چشم‌بند زدند. برای من هم دستبند و چشم‌بند آوردند. کمی مقاومت و بگو مگو کردم، اما فایده‌ای نداشت و حالی هم باقی نمانده بود. همه را در راهروی ورودی بند ۳۵۰ به صف کردند، همراه با دستبند و چشم بند و رو به دیوار. برخی ناله می‌کردند. دوباره شروع کردند از پشت و بسیار محکم با باتون بر کول و کتف بچه ها کوبیدن. صدای ناله‌ها بیشتر شد. در فاصله در اصلی بند تا مینی بوس تونلی درست کردند و همه را از میان تونل زیر مشت و لگد به سمت مینی‌بوس بردند و سوار بر آن کردند. در طول مسیر و در کف مینی‌بوس خون ریخته بود».
